Minder zicht

Het weer is weer niet wat ik had verwacht. De hemel huilt, zeg ik dan en dat bedoel ik letterlijk en figuurlijk. Ik ga daar niet verder op in, maar 't is goed om daar eens over na te denken. Het is mistroostig buiten. Mist, weinig zicht kunnen een gevoel van verdriet geven. Toch jubelt mijn hart. Er is een diepe vrede, de troost die Hij geeft. De belofte van Zijn komst. De komst, waar ik zo naar uit zie. Elke keer als ik naar de hemel zie, herinner ik mij deze woorden: Hij zal komen, zoals Hij is heengegaan.

Vandaag een bezoek bij de opticien. Mijn vermoeden wordt bevestigd, mijn ogen zijn achteruit gegaan. Ik heb minder zicht. Ik moet het verder eerst oppakken met de oogarts, omdat het complex en niet is wat het hoort te zijn. Dit geeft weer meer problemen rondom het evenwicht, waardoor dat ook niet makkelijk te behappen is.

Dus vandaag:

Minder zicht door de mist & regen

Minder zicht buiten door de donkere dagen

Minder zicht om te zien met eigen ogen

Een hemel die huilt

Een hart dat zich verheugt

Mijn gedicht: Mijn zicht